แค้นฝังใจไร้รัก

ร่างบางที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวห่อหุ้มร่างเอาไว้เดินมาที่ประตูห้องน้ำแล้วเปิดออกมา เท้าเล็กๆ ก้าวออกมาหยุดยืนที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อจะหาชุดนอนมาสวมใส่แต่ทว่าหญิงสาวรู้สึกว่าเหมือนมีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องมาที่เธออยู่จนรู้สึกเสียวสันหลังแปลกๆ มือเรียวดึงบานประตูตู้เสื้อผ้าให้เปิดออกแต่ทว่าบานกระจกเงาที่อยู่ด้านในบานประตูตู้เสื้อผ้านั้นกลับเรียกเอาสายตาของดาริกาได้เป็นอย่างดี เมื่อสิ่งที่ปรากฎขึ้นในกระจกเงาบานใหญ่นั้นกำลังมีชายร่างสูงใหญ่ยืนพิงผนังตรงข้างหน้าต่างห้องกอดอกมองมาจ้องที่เธอด้วยใบหน้าและแววตาดุดันน่ากลัว ดาริกากระพริบตาถี่ๆ เมื่อคิดว่าตัวเองคงเบลอหรือไม่ก็ตาฝาดไป

"คุณ!!!!!!!!!!" ร่างของดาริกาหันขวับกลับมามองทางด้านหลังของตัวเองด้วยความรู้สึกตื่นตกใจ ก็พบว่าชายคนนั้นในกระจกเงายังอยู่ เธอไม่ได้ตาฝาด แต่นั่นคือเขา เขาคนนั้นที่เธอจำได้ดีแต่สิ่งที่เธอไม่เข้าใจและมันไม่ควรเกิดขึ้นก็คือเขามายืนอยู่ในห้องของเธอทำไม

"หึหึ!!!" เจตน์แสยะยิ้มอย่านึกหยันในท่าทางตื่นตกใจของหญิงสาวตรงหน้า ขายาวๆของเจตน์ก้าวเข้าหาคนร่างเล็กที่กำลังทำท่าทางรนราน ดวงตาเบิกโพรงพลางกระชับมือเรียวเข้าที่ปมผ้าเช็ดตัวด้วยอาการหวาดหวั่น

"คุณเข้ามาได้ยังไง แล้วเข้ามาทำไม????" ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงท่าทางคุกคามของคนตัวโต ที่ห่างไม่ถึงวาเขาก็จะเข้ามาถึงตัวเธอแล้ว